Autor: Mikołaj Fórmański

Trzebnica 25 lipca 2016 r. … Zawsze, ilekroć nawiedzamy to piękne sanktuarium pada pytanie o odwagę. Trudno żeby było inaczej, skoro tekstem biblijnym, który w tym miejscu najczęściej jest odczytywany jest fragment Księgi Przysłów, który przed chwilą usłyszeliśmy. Padają tam słowa o kobietę, którą określilibyśmy mianem dzielnej czy odważnej. Od raz jednak widać, że biblijne rozumienie odwagi całkowicie rozmija się z tym, co na temat tej cechy charakteru moglibyśmy usłyszeć we współczesnym świecie. Świat bowiem pytając o odwagę natychmiast wskazuje na ludzi przebojowych, pewnych siebie, gotowych zdobywać wyznaczone cele, nie bacząc na innych. Jako przykłady do naśladowania ukazywani są ci, którzy osiągnęli jakiś sukces, nawet jeśli uczynili to kosztem drugiego człowieka. Odważny to często ten, który nie zna uczucia lęku – nikogo i niczego się nie boi, liczy jedynie na siebie, na swoje zdolności i umiejętności. Dla wielu współczesnych czyś niedorzecznym może wydawać się mówienie o odwadze przy grobie kobiety, która żyła osiem wieków temu, która – jak powie nam usłyszany przed chwilą fragment modlitwy zwanej kolektą wsławiła się tym, że zabiegała o pokój, że pełniła dzieła miłosierdzia, opiekując się chorymi, biednymi, opuszczonymi – powiedzielibyśmy ludźmi z marginesu. Kto z dzisiejszych ludzi sukcesu chciałby być nazywany „Matką wszystkich ubogich” albo „Pocieszycielką biednych”? A tak właśnie określali św. Jadwigę jej współcześni… Interesował ją los każdego człowieka, który znajdował się w potrzebie zatem ta święta całkowicie nie pasuje nam do obrazu...